ΛΕΥΚΑΔΑ-ΠΕΥΚΟΥΛΙΑ 14/06/2008

Φτάσαμε στο Κάθισμα λίγο μετά τις 16:00 και επισκεφτήκαμε κατ'ευθείαν την απογείωση. "Ερμιόνη, πάμε να δούμε τι αέρα έχει?" (ερώτηση παγίδα...).

Είχε ΝΔ λίγο πάνω από 20 km/h. "Λες να βγει η ελπίδα μου για συνθήκες cross country αληθινή?" Η πρόβλεψη του καιρού έδινε Δ-ΒΔ με ένταση για την Λευκάδα και διερχόταν ψυχρό μέτωπο...

Ετοιμάστηκα και απογειώθηκα για να κάνω δυναμικό στην πλαγιά που με "κράτησε" στον αέρα για πρώτη φορά (25 λεπτά πτήση πριν 4 χρόνια) αλλά και στην οποία stallαρα και έπεσα από 30 μέτρα πριν ένα χρόνο... Δεν μου πολυάρεσε καθώς ανάμεικτα με τον μετεωρολογικό άνεμο, ανέβαιναν κάποιες στιγμές και "φούσκες" που "κούναγαν". Έτσι μετά από κανά 10λεπτο πήγα για προσγείωση στην ομπρέλα μας (κλασσικά κάτω από το cafe Libre) και για μπάνιο.

Στεγνώνοντας κάτω από την ομπρέλα - και με τον σάκκο του "φτερού" μου στη σκιά - παρακολουθούσα τον σταθερό και με ένταση μετεωρολογικό άνεμο, που δεν είχα ξαναπαντήσει εδώ. Μόνο με αύρα πέταγα ως τώρα.

Ήξερα ότι στην παραλία Πευκούλια πριν τον Άγιο Νικήτα, θα "καραπετάει" μέχρι αργά με τέτοιες συνθήκες και γι'αυτό δεν βιαζόμουνα.

Έτσι στις 20:00 η ώρα, απογειώθηκα στα Πευκούλια και ο αέρας ανέβαζε σαν ασανσέρ και μακριά από την πλαγιά. Ο ουρανός ήταν διαυγής γαλάζιος. Cumulus σχηματίζονταν πάνω από τις πρώτες πλαγιές που συναντούσε ο αέρας, αλλά και ένα χιλιόμετρο περίπου μέσα στη θάλασσα.

Η πτήση ήταν εύκολη και η ροή του αέρα "γλύκα". Ήταν ώρα για προπόνηση σε wing overs και spiral. Στα wing overs έφτανα σε ένα σημείο που καταλάβαινα ότι αν το "έβαζα" κι'άλλο, θα μου ξέφευγε ο έλεγχος. Θέλει πολύ δουλειά ακόμα. Όπως και το spiral που μόλις "κλείδωνε" το αλεξίπτωτο, με φόβιζε και το "άφηνα" συνειδητά ή ασυναίσθητα.

Μπήκα στη θάλασσα για να δω αν υπάρχει άνοδος κάτω από αυτά τα cumulus που δεν ήταν stratus. Και πράγματι, έβρισκα περιοχές που ανέβαζαν. Κοντά στα σύννεφα αυτό ήταν σίγουρο. Έτσι ανοίχτηκα πάνω από 800 μέτρα μέσα στη θάλασσα, στοχεύοντας το πιο μακρινό και υποσχόμενο cumulus που δεν μπόρεσα να το φτάσω για λίγο, αφού το όριο ύψους των 200 μέτρων που είχα θέσει, εξαντλήθηκε. Έτσι έβαλα ούριο και γύρισα σε χρόνο dt στην πλαγιά, καταλαβαίνοντας ότι το όριο ύψους θα μπορούσε να είναι και αρκετά χαμηλότερο...

Ο ήλιος βυθίστηκε ολόκληρος μέσα στη θάλασσα και δεν ήθελα να κατέβω. Τα χρώματα του δειλινού όταν η ατμόσφαιρα είναι "ψυχρή" και υπάρχουν και σύννεφα, είναι απόκοσμα...

Όμως και η Ερμιόνη θα έχει βαρεθεί, το σκοτάδι πυκνώνει και οι πρώτες φωτιές των κατασκηνωτών ανάβουν στην παραλία... Μην κάψουμε και κανά πανί!

Έτσι πιάνω "αυτιά"! και πάω για προσγείωση. Όμως την βιάστηκα την προσγείωση με τα αυτιά και "πιάνω" στη μέση σχεδόν της παραλίας. Έτσι με το που προσγειώνομαι ξεκινάω με control για την άκρη της παραλίας, περνώντας μπροστά από παρέες και κατασκηνωτές, φωτιές και σαξόφωνα! Η ώρα είναι 21:15...

Ρίχνω το πανί και στα δυτικά το ροζ δειλινό και στα ανατολικά το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι... "Αύριο θα πετάει πολύ καλά..."