ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ "ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΕΣ"

Προσωπικά δεν πιστεύω στις "τεχνικές" αυτογνωσίας όπως για παράδειγμα ο διαλογισμός (meditation) ή οποιαδήποτε άλλη, μολονότι για κάποιους ανθρώπους μπορεί πραγματικά να δουλεύουν. Μου μοιάζουν τελικά ως "κολπάκια" εξαπάτησης με τα οποία ασχολείται κάποιος όταν δεν έχει την πραγματική βούληση να "κοιτάξει την Αλήθεια"... Ή ως μέσα προς επίτευξη ενός στόχου ο οποίος στην πραγματικότητα "επιτυγχάνεται" όταν ακριβώς εγκαταλειφθεί η πρόθεση να επιτευχθεί... Εξάλλου όλες οι "τεχνικές" σου λένε τι να μην κάνεις και όχι τι να κάνεις (αυτό βέβαια είναι σωστό).

Αυτό που πραγματικά έχει αξία, είναι η συνειδητοποίηση και ειλικρίνεια από πλευράς του ατόμου καθώς και η αυτεπίγνωσή του και η ειλικρινής βούλησή του...

Έτσι στο τέλος όλων των αναζητήσεων, ο αναζητητής αντιλαμβάνεται ότι αυτό που έψαχνε, το είχε ήδη! Αντιλαμβάνεται ότι η αναζήτηση ήταν μάταιη… Αντιλαμβάνεται ότι στο μόνο που του χρησίμευσε, ήταν στη συνειδητοποίηση ότι αυτό που έψαχνε το είχε ήδη… Αντιλαμβάνεται ότι η αναζήτηση, τον απομάκρυνε από αυτό που έψαχνε… αφού αυτό υπήρχε ήδη. Αντιλαμβάνεται ότι η αναζήτηση προέκυψε, απλά επειδή δεν συνειδητοποιούσε αυτή την απλή πραγματικότητα.

Η αναζήτηση ενισχύει το Εγώ… αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που «απομακρύνει» τον αναζητητή από το αναζητούμενο… Αυτό συμβαίνει διότι «όταν αναζητάς»… αυτό αναγκαστικά εμπλέκει την «αίσθηση ταυτότητας» αυτού που αναζητά… δηλαδή το Εγώ…
Και ενώ υποτίθεται ότι η «αναζήτηση» έχει ως σκοπό την «έξοδο» από το Εγώ, η αναζήτηση προκαλεί, έχει ως αποτέλεσμα, ακριβώς το αντίθετο… την ενδυνάμωση της αίσθησης του Εγώ…

Τα παραπάνω, πολύ απλά σημαίνουν ότι αυτό που ήδη υπάρχει δεν μπορεί να «βρεθεί», δεν μπορεί να «ανακαλυφθεί» από κάποια αναζήτηση, τεχνική, τρόπο σκέψης ή οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις αυτό που ήδη υπάρχει! Δεν είναι δυνατόν να βιώσεις αυτό που υπάρχει, όταν «προσπαθείς» να το βιώσεις!

Αυτό που είναι άξιο απορίας είναι : "Πως γίνεται και δεν αντιλαμβάνεσαι αυτό που κυριολεκτικά Υπάρχει και Είναι"

Το ερώτημα που "χρειάζεται" να απαντηθεί από μια αυξημένη αυτεπίγνωση είναι το "Πως", όχι το "Γιατί". Απάντηση στο "Γιατί" χρειάζεται όταν δεν υπάρχει η βούληση. Η αναζήτηση του "Γιατί?", είναι αναζήτηση ενός λόγου, ενός κινήτρου και δείχνει απόρριψη. Η αναζήτηση του "Πως?" γίνεται όταν η ελεύθερη βούληση έχει αποφασίσει για την "κατεύθυνση". Το "Γιατί?" αναζητάει κίνητρο, το "Πως?" αναζητάει τον τρόπο.

Παράδειγμα : "Γιατί να αποδεχτώ τα πράγματα όπως είναι?" vs "Πως να αποδεχτώ τα πράγματα όπως είναι?"

Παράδειγμα2 : "Γιατί να αγαπήσω?" vs "Πως να αγαπήσω?"

Παράδειγμα3 : "Γιατί να συγχωρήσω?" vs "Πως να συγχωρήσω?"

Αυτό που χρειάζεται να γίνει απόλυτα κατανοητό και να συνειδητοποιηθεί είναι ότι : Για να «βρεις» αυτό που ήδη υπάρχει, χρειάζεται απλά να σταματήσεις την προσπάθεια να το «βρεις»!!! Δηλαδή τα πράγματα είναι ανάποδα απ’ότι νομίζεις… Νομίζεις ότι αν «ψάξεις» αρκετά, θα το βρείς. Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη : Όταν σταματήσεις να το ψάχνεις – με όποιο τρόπο και αν το κάνεις – τότε θα το βρεις. Αλλά από την άλλη πρέπει να έχεις επίγνωση του τρόπου με τον οποίον το "ψάχνεις"...

Έχεις μια αόριστη αίσθηση ότι «τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελες να είναι», ότι «κάτι λείπει», ότι «μπορούν να γίνουν κι’άλλα», ότι…ότι…ότι… Από την αίσθηση αυτή, εσωτερικά οδηγείσαι σε μια αδιάκοπη αναζήτηση «αυτού που λείπει»… της κατάστασης δηλαδή εκείνης που γίνεται το αντικείμενο της επιθυμίας σου και κατά συνέπεια ο στόχος των επιδιώξεών σου… Αλλά όταν ήδη έχεις κάτι, δεν μπορείς να το κάνεις αντικείμενο επιθυμίας (αφού…το έχεις!), ούτε μπορείς να επιδιώξεις να το αποκτήσεις (αφού…το έχεις!).

Όλα τα παραπάνω όμως, όσο και να φαίνεται ότι οδηγούν το ένα στο άλλο ως σχέση αιτίου-αποτελέσματος (αίσθηση -> επιθυμία -> επιδίωξη ), στην πραγματικότητα είναι ένα και μόνο πράγμα που διαθλάται μέσα από το πρίσμα της «διαστρεβλωμένης» αντίληψης… Ότι και να «επιτύχεις» στην «προσπάθειά» σου αυτή, όσο διατηρείς την ανωτέρω «αίσθηση» μόνο προσωρινά θα ικανοποιείς την «επιθυμία» σου… Το «ζητούμενο» λοιπόν δεν είναι να καταφέρεις να «επιτύχεις» αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι το «αντικείμενο του πόθου ή επιθυμίας»… αλλά να εξέλθεις από αυτό τον φαύλο κύκλο… Αυτό είναι ζήτημα επιλογής και ελεύθερης βούλησης…

Μέσα σε αυτό τον φαύλο κύκλο : «αίσθηση του εαυτού» -> επιθυμία ή «ανάγκη» -> επιδίωξη ικανοποίησης των επιθυμιών ή «αναγκών»-> «αίσθηση του εαυτού», μπορεί να παραμείνεις όλη σου τη ζωή. Μάλιστα μπορεί να είσαι και ικανοποιημένος, στο βαθμό και στο μέτρο που δύνασαι να «ικανοποιείς τις επιθυμίες» σου και να επιτυγχάνεις μια καλή «αίσθηση εαυτού».

Και αυτό είναι που ταυτόχρονα σε «ξεγελάει». Γιατί «αισθάνεσαι» και πιστεύεις ότι μπορείς να επιτύχεις την ικανοποίηση των επιθυμιών του «εαυτού» σου. Και ότι αν ακόμη δεν έχεις επιτύχει την ικανοποίηση και ολοκλήρωση αυτή, είναι γιατί δεν έχεις προσπαθήσει ακόμα αρκετά ή γιατί δεν έχει έρθει ακόμα ο χρόνος ή γιατί αυτό που επιθυμείς δεν είναι εφικτό από εσένα για διάφορους λόγους ή γιατί… ή γιατί… ή γιατί…

Ποιος πραγματικά Είσαι?

Ο «εαυτός» σου όμως, είναι απλά η «αίσθηση» που σου δίνει ο «εαυτός» σου. Το «Εγώ», όπως και αν το αισθάνεσαι, το ορίζεις, το βιώνεις. Η «ταυτότητα» του εαυτού σου, η «αίσθηση» του εαυτού σου, αυτό που περιγράφεις ότι είσαι και που έτσι το βιώνεις και αισθάνεσαι, έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι είναι? Από πού προέρχεται αυτή η αίσθηση? Τι δημιουργεί αυτή την «αίσθηση του εαυτού»? Αυτό που το θεωρείς αληθινό και ότι εναλλακτικά δεν υπάρχει τίποτε άλλο?

Σου φαίνεται πολύ αληθινό γιατί έτσι το αισθάνεσαι, έτσι το βιώνεις. Είναι η εσωτερική σου εμπειρία… Πως όμως μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι αυτή η «αίσθηση» του εαυτού σου είναι συνάμα και αληθινή? Ότι η «πραγματικότητα» στην οποία βασίζεται και από την οποία προέρχεται η «αίσθηση» αυτή, είναι συνάμα και αληθινή? Δηλαδή, επειδή απλά και μόνο, Εσύ το βιώνεις και το αισθάνεσαι ως τέτοιο, είναι λόγος ικανός να είναι και η αλήθεια? Δηλαδή πως μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι είναι η αλήθεια σου όταν η «αίσθηση» αυτή είναι υποκειμενική?

Ρώτησες 1000 άτομα και σου είπαν ότι έτσι είσαι? Ρώτησες τον «Θεό» και σου είπε ότι έτσι είσαι? 10 νευροψυχίατροι αφού σε ανέλυσαν με όργανα, ψυχανάλυση, ύπνωση και άλλες αποδεκτές επιστημονικές μεθόδους, αποφάνθηκαν ότι αυτό είσαι?

Αν τίποτε από τα παραπάνω δεν συνέβη, τότε εσύ πως το ξέρεις? Τότε πως μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι η αίσθηση που έχεις για τον εαυτό σου και από τον εαυτό σου, περιγράφει την - και απορρέει από την πραγματικότητα ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ !!!???

Πως μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι αυτό που αισθάνεσαι ως ο εαυτός σου, δεν είναι απλά μια ψευδαίσθηση? Μια εσφαλμένη εντύπωση περί εαυτού που σχημάτισες και αποδέχτηκες ως αληθινή?

Δηλαδή εσύ, δεν είχες ποτέ εσφαλμένη εντύπωση και αίσθηση για πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα? Δηλαδή, αυτό που αντιλαμβανόσουν και αισθανόσουν για τα εξωτερικά «πράγματα», ήταν πάντοτε το σωστό και αληθινό? Δηλαδή ποτέ δεν παρεξήγησες?

Αν αυτό έχει συμβεί με τα εξωτερικά πράγματα απέναντι στα οποία μπορείς να σταθείς αντικειμενικά, δεν υπάρχει πιθανότητα να έχει συμβεί και με τα εσωτερικά πράγματα στα οποία δεν μπορείς να σταθείς αντικειμενικά, παρά μόνο υποκειμενικά? Αν λοιπόν υπάρχει αυτή η πιθανότητα να έχεις παρεξηγήσει κάποια εσωτερικά πράγματα, Πως μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι η αίσθηση του εαυτού σου είναι αληθινή? Ή με άλλα λόγια, πως μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι ξέρεις την αλήθεια για τον εαυτό σου? Πως μπορείς να είσαι βέβαιος ότι αυτό που πιστεύεις για τον εαυτό σου, είναι πραγματικά έτσι?

Αυτά δεν τα λέω για να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου – αυτό θα ήταν το χειρότερο που μπορείς να κάνεις, αλλά για να προβληματίσω. Ούτε λέω κάτι που δεν «γνωρίζεις» ήδη μέσα σου…

Έχει ειπωθεί : «Η αλήθεια θα σε ελευθερώσει» και επίσης «εν οιδα, ότι ουδεν οιδα».

Έτσι καταλήγουμε στο εύλογο και λογικό ερώτημα : «Αν αυτό που αισθάνομαι για τον εαυτό μου μπορεί να μην είναι η αλήθεια, τότε ποια μπορεί να είναι η αλήθεια?»

Αν πρόκειται να κοιτάξουμε κατάματα την Αλήθεια, αν η πρόθεσή μας αυτή είναι ειλικρινής και πραγματική, αν όντως έχουμε την πρόθεση και θέληση να το κάνουμε,

Θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι … θα το κάνουμε. Δηλαδή ότι θα αποφασίσουμε να το κάνουμε. Θα επιλέξουμε να το κάνουμε ότι και αν αυτό συνεπάγεται…

Δηλαδή ότι θα κοιτάξουμε την Αλήθεια με θάρρος, χωρίς να κρατάμε καμία «πισινή» σχετικά με το ποια μπορεί να είναι η Αλήθεια, αδιαφορώντας απόλυτα για το ποια μπορεί να είναι η Αλήθεια και αδιαφορώντας απόλυτα για το τι μπορεί να συνεπάγεται η Αλήθεια. Αδιαφορώντας απόλυτα και για την πιθανότητα, εκ των υστέρων, να μη θέλαμε ποτέ να γνωρίσουμε την Αλήθεια.

Και οι όροι και προϋποθέσεις που διασφαλίζουν την «ατένιση» της Αλήθειας ως βιωματικής εμπειρίας και όχι λογικού κατασκευάσματος ή «λογικής» ανάλυσης, τούτη εδώ τη στιγμή που αποφασίσαμε συνειδητά με ελεύθερη βούληση να το κάνουμε… είναι :

Χωρίς καμία κρίση για αυτό που μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά απαίτηση για το τι μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού και από την Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά ελπίδα για το ποια μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά προσμονή από την Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά γνώση να παρεμβάλεται σε αυτό που μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά προκατάληψη σχετικά με το ποια μπορεί και ποια δεν μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά εκτίμηση για το ποια μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς καμιά υπόσχεση να αναμένεται από αυτό που μπορεί να είναι η Αλήθεια του Εαυτού…
Χωρίς την «αίσθησή» μας για το τι είναι αλήθεια…

χωρίς προσπάθεια να την κατανοήσουμε…
χωρίς προσπάθεια να την ερμηνεύσουμε…
χωρίς προσπάθεια να την εκλογικεύσουμε…
χωρίς προσπάθεια να την αντιληφθούμε…
χωρίς προσπάθεια να την ελέγξουμε…
χωρίς προσπάθεια να ωφεληθούμε…
χωρίς προσπάθεια να την συγκρατήσουμε…να την «ακινητοποιήσουμε»…
χωρίς προσπάθεια να συγκρατηθούμε… να «κρυφτούμε» από αυτό που μπορεί να είναι η Αλήθεια…

Χωρίς τίποτα…
όποια και αν είναι, ας έλθει…
Όπως και να είναι, ας έλθει…
Ότι και αν είναι, ας έλθει…
Ότι και αν σημαίνει, ας έλθει…
Ότι και αν συμβεί, ας έλθει…

«Παραμερίζω» για να έλθει…και ας έλθει…
«Σταματώ» για να έλθει…και ας έλθει…
Για να «δω» αυτό που δεν ξέρω, αφήνω αυτά που «ξέρω»…
«Οπισθοχωρώ» για να αφήσω χώρο για αυτήν… ας έλθει…
Χωρίς φόβο, χωρίς «κόλπα»… Απλά… Φυσικά… Αβίαστα…
Χωρίς να πιέζω τίποτα να γίνει… Χωρίς να προσπαθώ για κάτι…
Χωρίς να παρεμβαίνω για «διορθώσεις»… Χωρίς να επιδιώκω να την γνωρίσω…

Είμαι Εδώ… Τώρα… Αυτή τη μοναδική για Εμένα στιγμή…
Μόνος με τον Εαυτό μου…
Σε αυτήν εδώ τη Μία και Μοναδική στιγμή που Υπάρχω, και Ζω, και Αναπνέω και Αισθάνομαι…
Σε αυτήν εδώ τη στιγμή που αποφάσισα να τη ζήσω ως την πολυτιμότερη όλων των στιγμών της ζωής μου, με μόνη συντροφιά Αυτό που μπορεί να είναι ο Αληθινός μου Εαυτός…
Εγκαταλείποντας όλα όσα θεωρώ ότι είμαι μέσα στο μυαλό μου και όσα αισθάνομαι για Εμένα… για Χάρη της Πραγματικότητας και της Αλήθειας όπως Υπάρχει αυτήν εδώ τη στιγμή του παρόντος στην οποία και Εγώ Υπάρχω και Ζω,
Για Χάρη της Πραγματικότητας και Αλήθειας του Εαυτού μου όπως έχει Δημιουργηθεί από αυτό που την δημιούργησε, και που για αυτό δεν μπορώ να με Κρίνω αφού δεν δημιούργησα Εγώ τον εαυτό μου, ασχέτως πως τελικά Εγώ με κρίνω…

Για Χάρη αυτής της Αλήθειας και Πραγματικότητας, η οποία δεν είναι δικό μου δημιούργημα…
«Στέκομαι» σε αυτήν εδώ την «φτωχή» στιγμή, με την Απλότητα της Ύπαρξής μου μέσα στην Απλότητα που τώρα με περιβάλλει, χωρίς να προσδοκώ τίποτε περισσότερο απ’ότι Υπάρχει και Αντιλαμβάνομαι μέσα μου, πάνω μου, γύρω μου…

Με εμπιστοσύνη και με την απλή πεποίθηση, την απλοϊκή πίστη ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη, καμιά υποχρέωση, κανένας λόγος για να κάνω κάτι ή να σκεφτώ κάτι προκειμένου να βιώσω και να αισθανθώ ή ούτε καν αυτό, κάτι τόσο απλό και πραγματικό και υπάρχον… δηλαδή τον Εαυτό μου τούτην εδώ τη μικρή στιγμή…

Και μέσα από την αποδοχή αυτής της απλής και «ταπεινής» αλήθειας, αφήνω τον Εαυτό μου ελεύθερα να αισθανθεί όπως θέλει ετούτη εδώ τη στιγμή, να κάνει ότι θέλει ετούτη εδώ τη στιγμή, να αντιδράσει όπως θέλει ετούτη εδώ τη στιγμή… να την «αντικρίσει» όπως έχει «φτιαχτεί» να την «αντικρίζει» από τη φύση του, από αυτό που πραγματικά είναι… χωρίς να παρεμβαίνω με τις κρίσεις μου… απλά αποδεχόμενος τον Εαυτό μου όπως έχει «φτιαχτεί» από εκείνο που τον έφτιαξε… τιμώντας αυτό που υπάρχει…αποδεχόμενος και αγαπώντας αυτό που υπάρχει κυριολεκτικά… με εμπιστοσύνη σε αυτό που κυριολεκτικά υπάρχει ετούτη εδώ τη στιγμή… χωρίς να παρεμβαίνω… χωρίς να το αναστέλλω… χωρίς να το φοβάμαι, εμπιστευόμενος όχι τις «αλήθειες» που έχω συνηθίσει να εμπιστεύομαι, αλλά κυριολεκτικά την πραγματικότητα και την αλήθεια που ξεδιπλώνεται μπροστά μου τούτη εδώ την πραγματική στιγμή…

…όχι μια «στιγμή» του μυαλού μου, αλλά τούτη εδώ τη στιγμή που κυριολεκτικά Υπάρχει… με την εμπιστοσύνη ότι η κυριολεκτική πραγματικότητα τούτης εδώ της στιγμής μέσα στην οποία κυριολεκτικά Υπάρχω, αξίζει περισσότερο την πίστη μου ότι είναι η πραγματικότητα απ’ότι Εγώ θεωρώ την πραγματικότητα να είναι… χωρίς καμιά προσπάθεια να την κατανοήσω, αφού τούτη εδώ η στιγμή δεν είναι κάτι «θεωρητικό», αλλά πραγματικά υπάρχει και γι’αυτό δεν υπάρχει καμία ανάγκη για κατανόηση… όπως και εγώ κυριολεκτικά υπάρχω τούτη εδώ τη στιγμή και μέσα σε τούτη εδώ τη στιγμή και όχι «θεωρητικά» υπάρχω…

Κατανοώντας την απλή και απλοϊκή αυτή Αλήθεια, ότι δεν είμαι μια σύλληψη του μυαλού μου, ότι δεν είμαι η εκτίμησή μου, αλλά κυριολεκτικά Υπάρχω και Είμαι, ανεξάρτητα από το πώς το «βλέπω» στο μυαλό μου, επιλέγω συνειδητά να ακολουθήσω αυτό το απλοϊκό «μονοπάτι» τούτην εδώ τη στιγμή… Να ζήσω στην παρούσα στιγμή όπως Είμαι και Υπάρχω και την παρούσα στιγμή όπως Είναι και Υπάρχει κυριολεκτικά…

Είναι τόσο απλό, τόσο υπερβολικά απλό…
Είναι πολύ απλό να μην κάνεις απολύτως τίποτα Εσύ, αλλά τόσο ασυνήθιστο…
Είναι τόσο Αληθινό γιατί ακριβώς προϋποθέτει να μην κάνεις απολύτως τίποτα… και όταν δεν «παράγεις» αλήθεια, τότε αυτό που μένει είναι η Αλήθεια…
Αλλά είναι και πέρα από τα περιοριστικά πρότυπα της ανθρώπινης σκέψης στα οποία έχουμε εθιστεί και διαποτιστεί…

Αυτή η αλήθεια δεν χωράει και δεν μπορεί να περιοριστεί μέσα στους τοίχους της ανθρώπινης σκέψης και κοσμοθεώρησης. Αν δεν ανοίξουν οι τοίχοι αυτοί, η Αλήθεια δεν μπορεί να εισέλθει. Αν δεν παραμεριστούν οι πεποιθήσεις, παραδοχές, ερμηνείες, η «λογική», δεν μπορεί να εισέλθει. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την εμπιστοσύνη που οδηγεί στην αποδοχή αυτού που πραγματικά Υπάρχει.

Διότι η Αλήθεια αυτή είναι Ζωντανή, όπως και η Πραγματικότητα την οποία αντιπροσωπεύει, τόσο για τον Εαυτό όσο και για τα Πάντα, και οι λέξεις δεν μπορούν να την χωρέσουν ή να την απεικονίσουν ή να μεταδώσουν το νόημά της. Διότι το νόημα της Αλήθειας αυτής αλλάζει από στιγμή σε στιγμή πληροφορώντας ασταμάτητα για όσα είναι ζωτικά και σημαντικά για την στιγμή… για τη στιγμή που αιώνια υπάρχει…τη στιγμή που κυριολεκτικά Ζεις και Υπάρχεις…τη στιγμή του παρόντος… τη στιγμή της Παρούσας Ύπαρξής σου…

Θα μπορούσαν να ειπωθούν και άλλα, αλλά μόνο θεωρητικά θα τα καταλάβαινες… Ο «χρόνος» μας τύφλωσε τα μάτια στην παρούσα στιγμή, μας τύφλωσε από την απλή Αλήθεια της Ύπαρξης… αλλά δεν υπάρχει «κακό» που να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί για «καλό» …

Έχουν ειπωθεί αρκετά…
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και υπάρχουν τόσοι «δρόμοι» όσοι και οι άνθρωποι. Ο τρόπος δεν έχει σημασία και ποικίλει από άτομο σε άτομο. Κάτι που λειτουργεί για κάποιο άτομο, δεν λειτουργεί υποχρεωτικά σε κάποιο άλλο διότι είμαστε διαφορετικοί. Εξάλλου, είναι προσωπικό ταξίδι και δεν μπορεί να το κάνει άλλος αντί για εσένα… Είναι όμως πολύ απλό και γι’αυτό μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο… Εξάλλου, αυτά τα γνωρίζεις βαθιά μέσα σου…και είσαι απόλυτα ικανός για αυτό, ανεξάρτητα από το τι πιστεύεις…

Αλλά γενικά θα μπορούσαν να ειπωθούν τα εξής…

Έχεις την ικανότητα και την επιλογή να βιώσεις την χαρά και ολοκλήρωση που υπάρχει στη στιγμή που ζεις… Η επιλογή αυτή αντιπροσωπεύει μια συνειδητή απόφαση να αποδεχτείς κυριολεκτικά ότι η ζωή είναι καλή και αξίζει… Το μόνο που απαιτείται είναι να αναζητήσεις την αγάπη που ενυπάρχει στη στιγμή του παρόντος που υπάρχεις και ζεις… στην αναζήτηση αυτή, κυριολεκτικά δεν είσαι μόνος… ο κυριολεκτικά Αληθινός σου Εαυτός, που κυριολεκτικά Υπάρχει και δεν ταυτίζεται με τις κρίσεις σου για αυτόν, αποζητά απεγνωσμένα την επανένωση με «εσένα»… Το «μονοπάτι» είναι η συγχώρεση του «εαυτού», η αποδοχή του «εαυτού»…

Αν πάλι πιστεύεις ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παράκρουση των αισθήσεων, μπορείς απλά να τα αγνοήσεις και να μην τα ξανασκεφτείς ποτέ. Η ελεύθερη βούληση υπάρχει και όλες οι επιλογές είναι αποδεκτές…