καλετζι 2008 (16-18 μαϊου)
Τι να πρωτοθυμηθώ? Απλά ήταν υπέροχα ! Τρείς ημέρες σε ένα πανέμορφο τοπίο με έλατα στο γραφικό χωριό του Καλετζίου, με πολύ κόσμο και φίλους ! Και ο φραπές με 1,5 ευρώ... Φαγητό σε ταβέρνα με εξώστη και σκιά από πλατάνια. Ευχαριστηθήκαμε εικόνες, πτήση, φαγητό, παρέα και μια άψογη διοργάνωση αγώνα του 17ου Πανελληνίου πρωταθλήματος αλεξιπτώτου πλαγιάς.
Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο του Γιώργου 06:00 το πρωί της Παρασκευής 16/05 και κατά τις 09:00 ήμασταν στο Καλέτζι, όπου και γραφτήκαμε στη γραμματεία για τον αγώνα. Πρώτη φορά θα συμμετείχα σε αγώνα και σκοπός μου ήταν η επαύξηση της πτητικής μου εμπειρίας...
1η μέρα 16/05/08 : Στην απογείωση, που είναι ένα μεγάλο λιβάδι περιστοιχιζόμενο από έλατα στα 1100 μέτρα υψόμετρο, έγινε το briefing στη σκιά των ελάτων.
Το task (για πρώτη φορά στη Β! κατηγορία) ήταν περίπου 9,5 χιλιόμετρα. ¶νεμος ΒΔ και πολύ νεφοκάλυψη από την πολύ υγρασία των προηγούμενων ημερών, ευτυχώς για 'μένα χωρίς κατακόρυφη ανάπτυξη... Ο αγώνας ήταν elapsed time, δηλαδή μέτραγε ο μικρότερος χρόνος για την επίτευξη του goal. Το task περιελάμβανε : 1ο πυλώνα 3,5 km Β-ΒΔ από την απογείωση, 2ος πυλώνας στο χωριό Καλέτζι κάτω από την απογείωση και προσγείωση 2,5 km από εκεί προς τα Δ. Απογειώθηκα σχεδόν τελευταίος από τους πιλότους της Β! γύρω στις 16:30 με σκοπό να κερδίσω ύψος κοντά στο βουνό και να φύγω μετά προς τον 1ο πυλώνα. Αμ δέ..! Δεν κατάφερα να κυκλώσω τίποτα κοντά στην πλαγιά και χάνοντας ύψος χαμηλώνοντας κάτω από το Καλέντζι, προσπαθούσα με μερικούς ακόμα πιλότους να κρατηθώ στον αέρα πάνω από ένα εδαφικό μπώλ, ο δυτικός λόφος του οποίου με χώριζε από την προσγείωση. Εδώ ήταν η τελευταία ευκαιρεία... Πέρασα μπροστά από τον λόφο που έβλεπε τον αέρα φάτσα ως τελευταία ελπίδα, με την προσγείωση εύκολα προσβάσιμη αν και εκεί δεν "έδινε" τίποτα... ΚΑΙ ΗΡΘΕ !!! 150 ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΕΤΡΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ είχα σε εκείνο το σημείο και το 0,5 m/s στο βάριο ήταν αρκετό... ¶ρχισα να κυκλώνω δεξιόστροφα όπως προβλεπόταν και να ξεσέρνω προς το βουνό ΝΑ. Μετά τις 2-3 πρώτες στροφές, κεντραρίστηκα καλά στο θερμικό και με σταθερό δεξί και αρκετό φρένο, κύκλωνα στενά με +0,9 m/s ενώ ταυτόχρονα και λίγο χαμηλότερα, κύκλωνε με μεγαλύτερη ακτίνα ένα κίτρινο αλεξίπτωτο. Τέτοια σπέσιαλ "βίδα" (κάντε κλίκ) που με ανέβασε στα 1200 μέτρα, ήταν η 2η φορά που επιτύγχανα (η 1η ήταν στην Έδεσσα το 2005 που από τα 600 μέτρα έφτασα στα 2.500 μ). Η χαρά και ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος και η γκρίζα βάση του νέφους πολύ κοντά (αλλά έχω ακόμα, ε?...) - λάθος... Όταν άκουσα στον ασύρματο τη Γιώτα να λέει "αυτός που μπήκε στο σύννεφο να βγει αμέσως", συνηδειτοποίησα ότι οι άχνες περιμετρικά του νέφους ήταν χαμηλότερα από 'μένα και ανέβαινα με +2plus m/s. Αρχίζω να αγχώνομαι, κατεβάζω αυτιά και ακούω το βάριο να συνεχίζει να χτυπάει... Περιμένω λίγο και το λευκό με τυλίγει... όπου και να κοιτάξω λευκό...όλες οι σκέψεις περί "ρουφήγματος" νέφους, καταιγίδας, παγώματος μέσα στο σύννεφο κλπ ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου κι'άλλο... Βέβαια το σύννεφο δεν είναι κατακόρυφης ανάπτυξης, αλλά που να το σκεφτείς μέσα στο λευκό απ'το οποίο ξέρεις ότι επειγόντως πρέπει να εξέλθεις..! Αφήνω αυτιά με σκοπό να κάνω spiral. Μετά από 2 κλειστές δυναμικές στροφές (όχι spiral) και το βάριο να τιτιβίζει, εγκαταλείπω την ιδέα αφού δεν ξέρω τη στάση του πανιού μου στο χώρο. Συνεχίζω να ανεβαίνω και σκέφτομαι να stallάρω το πανί μέχρι να δω πάλι έδαφος... Τεντώνω τα χέρια μου και με την καρδιά στο στόμα, κατεβάζω τα μεγαλύτερα (εξωτερικά μόνο) αυτιά που μπορώ και πατάω την πρώτη σκάλα της επιτάχυνσης τέρμα (πρώτη φορά εκτελώ αυτόν τον χειρισμό). Επιτέλους το βάριο δεν ακούγεται - ο τόσο γλυκός μέχρι τότε ήχος που μέσα στο λευκό του νέφους, είχε μετατραπεί σε κουδούνι συναγερμού... Το πανί μου σταθεροποιείται σε -2,2 m/s και αρχίζω να χαλαρώνω. Παίρνω πορεία περίπου 300 μοίρες που δεν οδηγεί προς το βουνό και περιμένω να περάσουν τα δευτερόλεπτα που κυλούν αργά τώρα... Επιτέλους μέσα από τις άχνες φαίνεται το καφε-πράσινο έδαφος. Για πόσο καστέβηκα έτσι χωρίς να χρειάζεται, είναι για γέλια... Όμως μετά το "αλάφιασμα" της εμπειρίας, συνειδητοποιώ ότι έχω αρκετό ύψος και ότι ακόμα είμαι μέσα στον αγώνα. Πορεία για τον πρώτο πυλώνα. Χαζοστροφούλες σε σημεία με άνοδο, παίρνω τον πυλώνα, βλέπω το gps να μου δείχνει τον 2ο και ξεκινάω για 'κει. Είμαι χαμηλωμένος αρκετά και φτάνοντας στο Καλέτζι, μπερδεμένος λίγο και με το gps που για πρώτη φορά χρησιμοποιώ με τέτοιν τρόπο, προσπαθώ να προσεγγίσω όσο μπορώ μια εκκλησία που μπορεί να έιναι ο πυλώνας. Ο 2ος πυλώνας είναι όμως στην εκκλησία στην αντίπερα άκρη του χωριού (985 μέτρα από εκεί) και μη μπορώντας λόγω ύψους για κάτι καλύτερο, στρίβω για την προσγείωση - "ότι και να γίνει, καλά πέταξα... άσε που μπορεί να ξαναβρώ το θερμικό και να ξαναδοκιμάσω...". Στο λοφάκι που προανέφερα δεν βγήκε αποτέλεσμα, οπότε κοίταξα το ανεμούρι της προσγείωσης και αφού έκανα εσάκια πάνω από την γραμμή τερματισμού, προσγειώθηκα στο δίπλα πιο άνετο χωράφι, μαζί με άλλους "ιπτάμενους ανθρώπους".
Τα συναισθήματα μετά την προσγείωση δεν περιγράφονται, γι'αυτό δεν θα προσπαθήσω...Απλά, αυτό σου χαρίζει η ελεύθερη πτήση. Πρώτη φορά έκανα πτήση επιδιώκοντας να επιτύχω κάποιο σκοπό και είχα μια ικανοποίηση διαφορετική... Αμφέβαλα αν "πήρα" το 2ο πυλώνα, όμως ήξερα ότι είχα κάνει το μεγαλύτερο μέρος του task και θα έπαιρνα και αρκετούς βαθμούς. Στη γραμματεία αυτό επιβεβαιώθηκε. Απείχα 985 μέτρα από τον 2ο πυλώνα (για να τον πάρεις πρέπει να απέχεις 400 μέτρα ή λιγότερο), αλλά βγήκα 3ος σε 9 πιλότους με 140 βαθμούς ενώ ο πρώτος είχε 288.
Το βράδυ φαγητό σε ταβέρνα με αναμμένο τζάκι, συζήτηση και ύπνος σε σκηνή στον διαθέσιμο κλειστό χώρο-αίθουσα...
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ
Αν έχετε το Google Earth στον υπολογιστή
σας, http://earth.google.com/
μπορείτε να δείτε την απεικόνιση της πτήσης, εδώ 
(16/05/2008)
Στατιστική ανάλυση και απεικόνιση της πτήσης στο SKY.gr
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)