XC ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΑΣ - 15/06/08

Ξύπνησα 07:30, χορτάτος ύπνο, αλλά και "υποψιασμένος" από τις πτήσεις της χθεσινής μέρας. Θυμάμαι στο internet είχα δει Δ-ΒΔ 3-5 bof. για το τριήμερο του Αγίου πνεύματος στη Λευκάδα και μόλις πέρασε ψυχρό μέτωπο... Έφτιαξα καφέ και βγήκα να καπνίσω στο μπαλκόνι. Μέναμε πίσω από την πλαγιά του Καθίσματος και είχα οπτική επαφή με το ανεμούρι της απογείωσης. Και τα σημάδια ήταν ευοίωνα...

Προτεινόμενο άκουσμα : Pink Floyd - Learning to fly

Κοντεύει 09:30 και ο ήλιος πλησιάζει στο σκιασμένο μπαλκόνι. Το ανεμούρι δείχνει αρκετό αέρα και οι ελιές μπροστά μου (υπήνεμες) κουνιούνται λες και σηκώνονται θερμικά. Σύννεφα σχηματίζονται στις πρώτες πλαγιές που συναντά ο ΝΔ-Δ άνεμος, μέχρι όσο νότια φτάνει το μάτι μου. Τριπλός νεφόδρομος με cumulus παράλληλα στην ακτογραμμή και κανά 2 χιλιόμετρα μέσα στη θάλασσα. Και η ατμόσφαιρα είναι ψυχρή και ο ουρανός διαυγής γαλάζιος και οι γλάροι ανεμοπορούν με άνεση με διπλωμένα φτερά στη νότια κατεύθυνση...

Αφού άφησα την Ερμιόνη να συνέλθει από τον ύπνο, της λέω "πετάει από τις 7:30 η ώρα ". Έτσι μετά τον καφέ της, ήμουν έτοιμος λίγο πριν της 11:30 με φόρμα απογείωσης, δεμένος στο "φτερό" μου που φούσκωνε ζωηρά από τα 22-25 km/h αέρα περιμένοντας το τράβηγμά μου (μέγιστη ριπή στα 31 km/h)...

Απογειώθηκα, στροφή δεξιά ανεβαίνοντας και δεν χρειάστηκε να φτάσω μέχρι το "λούκι" της πλαγιάς για να καταλάβω ότι σήμερα είναι η μέρα που από καιρό ήλπιζα να μου "κάτσει". Ήμουν βέβαιος για το XC Λευκάδας - όπως το ονομάζει ο Ιωακείμ - σήμερα. Στροφή αριστερά λοιπόν με κατεύθυνση νότια και περνώντας 30 μέτρα πάνω από την απογείωση, χαιρετάω την Ερμιόνη που ελπίζω να κατάλαβε και να μην ανησυχήσει που θα αργήσω...

Πετάω ευθεία και το κόκκινο πανί μου με ανεβάζει αργά αλλά σταθερά με +0.4 m/s. Πρώτη φορά "πιάνω" την πλαγιά μετά την παραλία του Καθίσματος που "κοιτάζει" νοτιοδυτικά και εκεί η άνοδος ξεπερνάει το +1 m/s.

Πάντα όταν πετάω, χρειάζομαι περίπου 20 λεπτά για να "συντονιστώ" με τη "μέρα" και να χαλαρώσω μέσα στο κάθισμά μου. Έτσι, επιφυλακτικός ακόμα, ξεκινάω οχτάρια στην πλαγιά κάτω από το Καλαμήτσι για να πάρω ύψος για τη συνέχεια.

Σε μια φουρκέτα του δρόμου κοντά στο χείλος της πλαγιάς, ένα νεαρό ζευγάρι περιεργάζεται τη μηχανή του αυτοκινήτου τους. Δεν με έχουν αντιληφθεί καθώς υψώνομαι αθόρυβα από κάτω τους, σαν καρχαρίας που προσεγγίζει το θήραμα στην επιφάνεια... Μόλις "ξεπετάχτηκα" από πάνω τους, με αντιλήφθηκαν και χαιρετηθήκαμε. Συνέχισα να ανεβαίνω ως την πευκόφυτη κορυφή, οπότε πήρα και πάλι πορεία νότια. Οι αποχρώσεις του γαλανού και μπλε της Λευκαδίτισας θάλασσας, ήταν απλά απίστευτες αλλά θα αφήσω να μιλήσουν οι φωτογραφίες γι'αυτό. Εγώ απλώς τραβήχτηκα καμμιά 100αριά μέτρα πιο ηπειρωτικά για να κάνω τη μετάβαση προς το Μέγα Βουνό, ακολουθώντας όχι παραλιακή πορεία, αλλά κάποιες εσωτερικότερες χαμηλές πλαγιές.

Δεν με άγχωσε τίποτα, αφού το λιγότερο που έβλεπα ενίοτε στο βάριο ήταν ελάχιστα κάτω από 0 m/s. Κατά κανόνα το βάριο χτύπαγε αργά και σταθερά. Και η φωτογραφική μηχανή πήρε "φωτιά" τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο. Να αιχμαλωτίσει την σπάνια στιγμή που η "μέρα" σε στηρίζει και η φύση ζωγραφίζει.

Το Μέγα Βουνό συνέχεται προς τα νοτιότερα με παραθαλάσσιες ορθοπλαγιές που είναι ψηλότερες από αυτό. Η κλίση τους ξεπερνάει τις 60 μοίρες και κατεβαίνουν μονοκόμματα ως τη στενή παραλία στους πρόποδές τους. Καλά είναι να μην πατώσεις εκεί καθώς δεν ανέχονται το ανθρώπινο πόδι και το κινητό τηλέφωνο πιθανώς δεν πιάνει για να καλέσεις το λιμενικό να σε πάρει... Αλλά σήμερα δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση!

Ρουπάκι, Απλώνες. Κομηλιό, Σπαρτοβούνι, Καστελάς. Συνέχονται η μία με την άλλη και τα cumulus συσσωρεύονταν καμμιά 200αριά μέτρα από την κορυφή τους με άνετο κράτημα δυναμικού. Τελευταία η Βίγλα, με κεραία στην κορυφή της.

Μετά αρχίζει η ατελείωτη αμμουδιά της παραλίας των Εγκρεμνών και οι προσήνεμες παραθαλάσσιες πλαγιές χαμηλώνουν σε λιγότερο από το ήμισυ της ως τώρα κορυφογραμμής.

Περνώντας τη βίγλα, η άνοδος γίνεται όλο και πιο σπάνια και στο gps εμφανίζεται αύξηση του ούριου πάνω από 10 km/h. Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει κόντρα αέρα για την επιστροφή. Οι επιλογές είναι ή να συνεχίσω ευθεία και όσο πάει (το Πόρτο Κατσίκι φαίνεται στο βάθος αν και αμφιβάλλω αν θα το φτάσω) ή να γυρίσω πίσω όσο έχω ακόμα αρκετό ύψος.

Αποφασίζω το δεύτερο, αλλά συνεχίζω νότια ως το Αθάνιο χάνοντας ύψος και γνωρίζοντας ότι η επιστροφή πλέον είναι οριακή. Πράγματι στρίβω και πέρνω βόρια πορεία για επιστροφή στο Κάθισμα που θα περιμένει και η Ερμιόνη... Πάω προς τη Βίγλα με 11 km/h και αφήνω όλα τα φρένα χωρίς σημαντική βελτίωση. Άνοδος πότε υπάρχει, πότε κάθοδος. Επιτάχυνση λοιπόν και τα 14 km/h με μισή επιτάχυνση γίνονται 16-18 km/h με 2/3 επιτάχυνση. Προσεγγίζοντας στην υπήνεμη πλευρά της Βίγλας, βρίσκω αναταράξεις και φούσκες και αφήνω την επιτάχυνση. Ταυτόχρονα ανοίγομαι προς τη θάλασσα για να "καθαρίζω" πλαγιά από την πορεία μου. Ξέρω ότι αν καταφέρω να περάσω μπροστά στην προσήνεμη πλευρά, θα την "σώσω" την πτήση. Αλλιώς στροφή, ούριος και βουρ για προσγείωση στην παραλία των Εγκρεμνών.

Τα καταφέρνω να περάσω την "κόψη" προσήνεμης - υπήνεμης πλαγιάς με 160 μέτρα ύψος από τη θάλασσα σε σχέση με τα 630 μέτρα που πέρασα ερχόμενος από πάνω της και τα 566 μέτρα μετά την στροφή στο Αθάνι. Για λίγο 0 m/s και περίμενα να δω την εξέλιξη, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να προσγειωθώ από κάτω και αυτό με καθησύχασε. Τιτ...Τιτ...Τιτ και άρχισα να πέρνω σιγά σιγά το δρόμο πάλι για την κορυφή. Μετά από λίγο ακόμα, το βάριο σταθεροποίησε το αργό τιτίβισμά του και μαζί και την πίστη μου για την επιστροφή. Όσο ανέβαινα, τόσο ανέβαινε και η συχνότητα και σταθερότητα του τιτιβίσματος, μέχρι ξανά κοντά στην κορυφή.

Γύριζα με 20-25 km/h και ήταν ώρα να ακολουθήσω τους γλάρους... Όπου τους έβλεπα να ανεμοπορούν κοντά στην πλαγιά, πλησίαζα και η άνοδος αύξανε. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου το μισό της επιστροφής.

Βέβαια δεν υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, αφού η άνοδος ήταν επαρκής στο κατακόρυφο ίχνος της παραλίας με σύννεφα 100-200 μέτρα από πάνω μου.

Μου πήρε περισσότερο χρόνο η επιστροφή λόγω του Δ-ΒΔ ανέμου, αλλά η εικόνα της παραλίας του Καθίσματος από το Καλαμίτσι, ήταν όλα τα λεφτά (όχι ακριβώς...) καθώς ο ήλιος είχε προχωρήσει και το πράσινο των πεύκων όπως κατέβαινε στο γαλαζομπλέ Ιόνιο με τη λευκή παραλία στη μέση, έκανε τις κόρες των ματιών να διαστέλλονται...

Μπαίνω με ύψος στην πλαγιά της κατάμεστης από κόσμο παραλίας και μετά από λίγο "παίχνίδι" στο δυναμικό της, πάω για προσγείωση κοντά στην ομπρέλα του αγαπημένου μου ground support (νά'ναι καλά που με υπομένει...). Θέλω να της αφηγηθώ την περιπέτεια...της οποίας αφήγησης ουκ εστί τέλος...!

13,5 χιλιόμετρα άγριας ομορφιάς, μία ώρα και 15 λεπτά "κρεμασμένος" ανάμεσα στο γαλάζιο του ουρανού και το μπλέ της θάλασσας και κάτι που αξίζει να θυμάσαι!

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, συντελέστηκε ένα δεύτερο, μικρότερο "θαύμα"...